İki ayağını itirdiyini bilən əsgərin məğrurcasına, "Vətən sağ olsun" dediyinə şahid oldum - VİDEO

Göz yaşlarını zorla saxlayan tibb bacısı üçün müharibə barədə danışmaq çox çətindir: "Artıq müharibə günü-gündən dərinləşirdi, torpaqlarımızı almağa başlamışdıq, eyni zamanda da şəhidlərimiz, yaralılarımız var idi. Təbii ki, bu, bizi üzürdü. Nə qədər ananın bağrı yandı, nə qədər atanın beli büküldü, nə qədər gəlinin gözü yolda, neçə-neçə övladın boynu bükük qaldı. Ölüm savaşın qaçılmaz bir nöqtəsidir. Bizim peşəmiz elə bir peşədir ki, əsgərlərimizə olan borcumuzu yerinə yetiririk. Amma təsəvvür edin ki, yaralanan hər bir əsgərin qanından, canından olduğunu hiss edirsən və bu hisslərə duyğularını əlavə etmiş olursan".

Qəhrəmanımız deyir ki, həmin günlər orada yaralı hərbçilərimizə xidmət etdiyi üçün özü ilə, peşəsiylə daha çox qürur duyub: "Fəaliyyətə başlayanda bizə dedilər ki, xəstəxana çevrəsində əsgərlərlə şəkil çəkdirmək qadağandır, çünki xain düşmən dəfələrlə xəstəxana ətrafını da nişan alıb. Bu səbəbdən axşamlar xəstəxana və ətrafdakı ərazilərdə işıqlar sönülü olurdu. Biz axşamlar gecə lampaları ilə çalışırdıq. Orada ikən Gəncə, Tərtər və və Bərdədə baş verən olaylar bizi çox üzürdü. Vətən, millətimiz üçün qorxurduq.

Yadımdadır, bir gün gecə növbəsində idim, bir yaralı əsgər vardı, özündə deyildi, səhərə qədər, "ana, ay, ana", deyə sayıqladı. Hər dəfə ana, deyəndə yanına getdim, "can balam", dedim. İki ayağını itirdiyini bilən əsgərin "vətən sağ olsun", yaxud da "məni tez sağaldın, yoldaşlarım şəhid olur, gedim qisasını alım, 20-30 erməni öldürüm", deyərək necə qisas hissi ilə yandıqlarının, məğrurluqlarının da şahidi oldum. Şuşanın xəbərini alanda sevincimizin həddi-hüdudu yox idi".

"Mən peşəmlə, sənətimlə çox qürur duyuram. Çünki mən o ağır günlərdə qardaşlarımın. Balalarımın yanında oldum. Mən indi qazi anası, qazi bacısıyam", - deyə müsahibimiz qürurla vurğulayır.